Piet heeft in zijn lange schilderscarrière vele stijlen doorlopen. Aanvankelijk schilderde hij figuratief werk met een magisch karakter, taai-taai poppen die ex-geliefden verbeelden en moeder-godinnen met lege ogen.
In de jaren '60 schilderde hij in een lyrisch-abstracte stijl. Zijn drift en frustraties vertaalde hij in gestileerde vormen, bv. de bal van ongenoegen, gestolde beweging en wervelingen, die ruimtelijk verschijnen in een vaak eenzaam blauw. Die ruimtelijkheid werd in zijn vroege jaren vaak bekritiseerd, als zou Piet niets van Cezanne en het kubisme begrepen hebben. Na een uitstapje in het nieuwe realisme van de jaren '70 zou de ruimtelijkheid in zijn werk een extraverter karakter krijgen. De psychische thematiek maakte plaats voor een verwondering over de kosmos aan zich.
Eind jaren '70 schildert Piet in gedachtenis aan zijn overleden vriend Jeff van Turnhout een mandala. Deze cirkelvorm zou geïnspireerd zijn door foto's van de aarde gezien vanaf de maan een planeet worden, gevuld met echo's uit zijn lyrisch-abstracte periode. Nu geplaatst in een verstilde ruimte en omsloten door constructieve lijnen (coördinaten), om zo zijn heftige gevoelsbewegingen uit de jaren '60 in een meer beschouwelijk perspectief te plaatsen.
Later schildert hij grote abstracte landschappen waar de hemel (het mannelijke) en de aarde (het vrouwelijke) een samenzijn zoeken. De eerdergenoemde coördinaten worden nu antennes die contact bemiddelen tussen de verschillende sferen. In de daarop volgende werken lossen figuratieve en symbolische elementen op in puur colorisme, dat door Pietozonismezal worden genoemd. Dit unieke kleurgebruik ontstond begin jaren '90, toen Piet tijdens een nachtelijke rit naar huis het Noorderlicht zag, een verschijnsel dat een heel enkele keer in Nederland is waar te nemen. Mede door berichten over de groei van het onzongat en de daaruit voorkomende toename van kosmische straling, begon hij te zien dat het kleurspectrum van het zonlicht aan het veranderen was. De toename van ultraviolet licht had net als boventonen in de muziek zijn invloed op de klankkleur. Dit anders verschijnen van de kleuren in de natuur inspireerde hem tot zijn ozonistisch kleurgebruik. Door subtiele manipulering van alleen de spectrale kleuren (alle grijzen, okers en bruinen werden het atelier uitgejaagd) trachtte hij het ultraviolette licht voelbaar te maken. Dit is tevens een apocalyptisch licht dat dreigende eccologische rampen aankondigd. Maar ook een geheel nieuw licht, waarvan hij vindt dat het blijmoedig aanvaard moet worden, omdat het ons doet beseffen dat wij als mensheid voor een deel zelf verantwoordelijk zijn voor het noodlot van de aarde en niet langer de oude schikgodinnen in hun duistere hemel. De aarde wordt zo in een nieuw licht gesteld.
Stijn Smissaert
In deze video zie je beeldend kunstenaar Piet Smissaert in zijn atelier aan het werk . Piet verteld hij over zijn werkwijze en schilderstijl dat hij het Ozonisme noemt. Gemaakt door Zeus Hoenderop.